کور / نثر / كاشكي

كاشكي

ژونــد  او بیــا زمــا  ژونــد او یا  ز مونـــږ د خلــکو ژونــد  ټـــول د مشکلات او  لانجـــو ژونــــد دی .
زه کـله د ځـان  ســره  وایــم  کاشکی  نه  وای  پــیدا ، او که  پـــیدا  واې   په  هــغه  رمـــز  پـــوه  شوی  وای   چه د ځــــان او دخــلکو ژونــد  می د بی نظمـیو ،  لانجو  او  مشکلاتو څخه خــلاص  کــړی  وای .
و بښی  که زه ووایـــم  چه زه  پو هـــــیږم !
ځکه زه په خپله  پدی پو هـــیږم  چه  زه نه پو هـــیږم !
او که  زه  پــوره پو هیدلی په دی به هـم  پو هــیدلی چه خلک څنګه پـــوه کــــړم .
زمـــا  آخری  فیصله  دا ده  چی   زه  پوره  نه  پو هــــیږم  !      خو بیا  هم لکه د ابو  وړی  په شان د سا ویستو د پاره هری خواته  لاس  او پښی  اچوم .
افسوس  !  افسوس  !
او  بیا  افسوس !  چه  دخلکو د خدمت  په  منظوراو د علیا  منافعو  د تــامین  په غــرض  څـومــره  چـــه می  هـیله  درلــوده  کامیاب او مـوفق  نشوم .
 
د  ۱۳۶۴ هجری شمسی ، کال  ــ  کابل