غزل

که د اخترخاطرودې د مجنون غوندې رسوا کړمه
که د محبت په رنجو سترګو دې پوره اګاه کړمه
که شرنګهار ددې د بنګړو له خوبه را بيدار کړمه
په اختر کې با ستا دمينې او که داختر اظهار کړمه
که د پسرلي ګلونه سره دې ستا د نکريزو په شان
ستا سرو لاسو ته به زه څيرې خپل ګريوان کړ مه
که د اختر خواله مې جوړ ستا په ګرموپاکو هيلو شو
سر به هم ستا  له موسکا ډکې خولې نه قربان کړمه
که مې زړګي کې کله  تورې لړې را خوري شي
په اختر کې يي به تا سره بدلې په ښايسته باران کړمه
ستا دا خترپه خيالونواو پاکو هيلو دروند کاروان کې
دغه رنځونه به بيا په بيړه بې طبيبه  در مان کړمه
چې  تا  جوړې خپلې جامې کړې په هوسونو کې
زه به همدارنګه  خوښې  او خوشالي بيا بيا او بيا کړمه

اختر مو نيکمرغه!