مومند بابا ادبي بهير
ته د ښـــــــــــــــــــــــــــــار په رڼاګانو كې رالويه
خو زما لا كلـــــــــــــيوال غوندې ژوندون دى
ســــــــــــتا خبرې لـــــــــــكه زما د خيال غزلې
تا او نورو كې بس دغه لـــــــــوى بدلون دى
زه شرر يم زه ســــــــــــــــــــپرغۍ يم زه لمبه يم
تـــه اوبو غــــوندې رڼــه يـــې تـــه چـيــنه يـــې
ســـــــتا ليدو راته پتنګ غوندې خوى راكړ
ته زما د زړه تياره ګــــــــــــــــوټ كې ډيوه يې
په ګـــــــــومان ګـــــــــــومان تر دغه ځايه راغلم
ګوندې ستا د زړه په كلي كې كور جوړ كړم
پاتې ژوند به مې په مينه تېرومــــــــــــــــــــــــــه
دې خاموشه دنياګۍ كې به شـــــــور جوړكړم
د خوښۍ نوى خبر پر ما پېرزو كـــــــــــــــــــړه
ته مې ژوند ته د يو (( زيري )) غوندې راشه
زما زړه كې كــــــــــــړه د مينې كـــــــــــلا فتحه
راشـــه راشــــه د ســرتيري غوندې راشـــــــــه
د لفظونو جادوګـــــــــــــــــــــــــــــر يمه پوهېږې
ستا خبرې به ســــــــــــــــــــــــــندرې كړمه ياره
په غزل كې به جانان غوندې ځاى دركــــــړم
درنه هېرې به خبرې كــــــــــــــــــــــــــــــړمه ياره
ســـــــــــــــــــــــــتا د يو نظر كـــــتو په بدله كې
لاس را اوږد كړه چې زړګى په تا پېرزو كړم
اې د ښــــــــــــــــــــــــــــــار په رڼاګانو كې ابادې
چې د كلي يو سړى په تا پېرزو كـــــــــــــــــړم