معرفت

حریف خود کس نشد ٫ عریف کس نبود

وسیله خود ګر نګشت کس  کس نبود

چونور آمد به پیش نماد سوزخویش

هر رخ که بیداغ و دود بود مقدس نبود

هرآنکه ا میر شد مانده تاج بر سرش

درخش خویش شد چومرغ درقفس نبود

نفهم بر خویش شسته تن به ذکر بیش

صد آب ناب نهر سفله دل را بس نبود

خدنگ شد تیر ا ما  خمید  در  قفا

هررستمی پیش با د جز چوخس نبود

به طاق و منبر فتاد درز ز بس گناه

چو در لباس واعظش بی رجس نبود

پناه  بگذید ز ذاهد ا ز ترس  خظا

دریغ شیظان به خفیه جا نرس نبود

۱۹۹۹ عالیه راوی اکبر میاخیل

دمینی تصویر
هغه وقت چه په دریاب د عواطفو 
په خلاصو سترګی لامبید لو….
تازه دمحبت سپی  د زړ ه په مخ لګیدل
چه  هغه ولاړ.
زما دا بی احتیارموتی د امید په یوه نازک
 ابریشمی تارد داحساس تړلی وو
چی هغه نه وشلیده.
 سوړ بادد نیستی
  هغه یی لیره کوو  ځما نه
هغه طرف  د څپوقید نه آزاد زما نظاره یی درلود
 په ساحل د آرامش کی
 چه زه په دریاب دلوی حقیقت کی لامبید م
اوس لمر تر سر  څپی د حقیقتتو
 د زړه په مخ  لګیګی
ما جوړه کړه وه دمینی ښکلی تصویر
هغه  سوړباد د نیستی
 ورته وګرځیده تقدیر !!!!!!!!!