کور / شعر / افغانانو ژوند

افغانانو ژوند

خوشې بېهوده دافغانانوژود تېرېې
نه راته ژوندې ښکارې نه مړو کښې حسابېږې
هر خوا ته چه ګورې ټول دو بل ښمنان دې
در په در هر ځاې کښې لالهنده غلامان دې
 مرګ  ترېنه بهتر دې  چه کړېږې او زورېږې
 نه راته ژوندې ښکارې نه مړو کښې حسابېې
ټول دې اخته شوې په دعوؤ او دنګلو باندې
څوک پوله پټې او څوک نښتې په پېسو باندې
خوا په خوا ېو بل سره په چل او ؤل اوسېږې
نه راته ژوندې ښکارې نه مړو کښې حسابېږې
ېو مړۍ ډوډۍپسې لالهنده او سرګردانه دې
ېو بل نه خفه او هم خفه د خپله ځانه دې
ډېر د لوږې مړه شوخو حېڅوک ترې نه خبرېږې
نه راته ژوندې ښکارې نه مړو کښې حسابېږې
زه قاضې ذاده به د پلرونو ېو متل وکړم
دا متل به ېو ځلې خو نه په څو څو ځل وکړم
کور کښې چه نفاق وی دمنګو اوبه اوچېږې
نه راته ژوندې ښکارې نه مړو کښې حسابېږې




شپې د انتظار ړېری اوږدی شولې
څومره چه اوږدې شوی لاترخی شولې
 ما وېل چه نن سبا رڼا به شۍ
لارته په کتو می سترګی سری شولې
ټول عمر مو تېر شو امېدونو کښې
تورې تورې شپی لا تورې شپې شولې
دا څرنګه تندر را لوېدلی دی
ټول کلې کورونه کنډوالې شولې
ناست دې مې خواران په سپېن مېدان باندې
کنډو کپر واړه مېخا نې شولې
کله به ښکا ره شوه څه رڼا غوندی
زړه کې به مې کمی اندېښنی شولې
څومره وی ساده قا ضی ذاده اشنا
هسې پوچ خېا لو نو کښې اېرې شولی






څوک پوله پټې او څوک نښتې په پېسو باندې
خوا په خوا ېو بل سره په چل او ول اوسېږې
نه راته ژوندې ښکارې نه مړو کښې حسابېږې
ېو مړۍډوډۍپسې لالهنده او سرګردانه دی
ېو بل نه خفه او هم خفه د خپله  ځانه دی
ډېرد لوږې مړه شو خو حېڅوک ترې نه خبرېږی
نه راته ژوندې ښکارې نه مړو کښې حسابېږې
زه قاضې ذاده به د پلرونو ېو متل وکړم
دا متل به ېو ځلی خو نه په څو څو ځل وکړم
کور کښې چه نفاق وې دمنګو اوبه وچېږې
نه راته ژوندی ښکارې نه مړو کښی حسابېږی