کور / شعر / پسرلی

پسرلی

لاري کـه هـرڅــومــره اوږ دې د ي ، کـلـه کـلـــــه ر ا ځـــه
جـا نــا نـــه کـړ ي د ي و عــــد ې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

ته چي دګل غوندي راستون شې،بس سپرلی شي دلته

د ر سر ه ملــې خو ږ ې و ږ مـــې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

هـغـه چــي تـه بـه يـې و ټـو ل تــه ، د غــــا ټـو لــو ر ا تلــې
ا و س هــغــه د ښتــي هــد يـر ې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

خدای شته ، چي مـاهم تېر ما ښام د ر پسي ډ ير و ژ ړ ل
ستا هم له غمـــه ستر ګـي سرې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

ز ه بـې و طـنــه مــسـا فـــر يــم ، تــه خـبـــر يــې کــه نــــه ؟
بس د غــه څــو شپــې مــي د لې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

د د غــه کـلــي مـجــلــس ځـکــه تــر ســـهـــار ه تــو د و ي
خـوله پـرخوله زمــا اوستـا کيسې د ي ، کله کله ر ا ځـه

لاپـرې تـر اوســه سـتـا د مـړ و کـتـو تـصـو يـر پـا تـه د ی
سترګـي مي ستا پر لـو ر کــږ ې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

خــدای خـبـر کـلــه مي تـر د ار ، ا و تر سنګساره بـو ز ي
د ر قــيــبــا نــو فــيــصــلــې د ي ، کــــلـــه کـلــــــه ر ا ځـــه

ستا د سُو ر کو شو نډ و له ر نګه به نــو ر څــه و و ا يـــم

سـمـي د ســـر و مـيــو پـيــا لـې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

سـتــا تورو زلــفــو دجــنــو ن تــر بــر يــد ه بيـا ر ا و ړ مه
بيــا مـي پـه پښوکــي ز و لــنـې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

هــغــه کــوڅــې د د يــد نــو نــو ، هــغــه ښـکُـــلـي لا ر ي
ا و س د شيـطـا ن د او ر شېـلې د ي ، کـلـه کـلــه ر ا ځــه

خــد ا ی ږ و چـي ز ه هـم مـلـتـيـا ر ه تـر ې بـد نا م و و تـم
ر ا پـســي غـبــرګــي ا و از ې د ي ، کـلــــــه کـلــه ر ا ځــه