زموږ ژوندون زموږ دمرګ په شان دى
زموږ قاتل زموږ په سر د ى ولاړ
لا د زخمو ويني مو وچې نه وي
د ى مو په زړه اوپه ځيګر دى ولاړ
چې د هيبت لاسونه سره وي د وخت
داسي شيبې د لمبو اور بلوي
چې دګلاب ځواني شي خاورې ايرې
بلبل پخپله په ځان شور بلوي
چې د ژوندون د شپې سحر وي زخمي
چې دنرګس سترګې په غم وي ړند ې
پر هر ګلشن د غم لښكري غونډ ي
د شبنم اوښكې جنازې جنازې
داسي شيبې خو مينه نه پيژني
داسي وختونو كې خندا وركه وي
ژوند اوسيدل وي د لمبو پر څوكو
لكه مجنون نه چې ليلا وركه وي
دلته دمرګ اوژوند مانا يوه د ه
دلته انسان دبل انسان دښمن د ى
دلته شيبه شيبه وحشت زيږوي
دلته انسان دخپل وجدان دښمن د ى
دلته سحر دمرګي زيرى راوړي
دلته هرګام قصابخانه شي خدايه !
دلته دژوند درڼا څرك نه ښكاري
ژوندون دمرګ بنديخانه شي خدايه !
داكوم قاضي په موږ قصاص ايستلى ؟
چې ټوله ښار دجنازو نه ډك د ى
مرګيه ! ليري كه خونخوارې سترګې
چې مو هر ګام له هديرو نه ډك د ى
ربه ! دا څنګه امتحان دى د وخت ؟!
چې هر ګلا ب د زړه په وينو لامبي
موږ تر ساحله رسيدلي نه يو
چې مو د رياب د زړه په وينو لامبي
کابل ۱۵ – ۸ – ۱۳۸۶