د شمعو شپه

ښكلې پېغله، دنګه ونه، ځرځې اوږدې بڼورې سترګې، سپين باهوګان،شنه زرغونه بنګړي، سور شال، د سپينو لمنداره پايل(پازیب)، ونڅېده، ونڅېده، ونڅېده، دومره ونڅېده چې د ولاړو سرتېرو له لاسونو تورې داسې مړې مړې ولوېدې چې د بنګړو او پايلو په شور كې يې چا شرنګ وانه ورېد، پېغله پر ملا ماته  راماته شوه، لاسونه يې د برېښنا په څېر له ځانه تاو راتاو كړل، سپينو پاولیو يې د نندارچيانو په سترګو كې  د رڼا غشي وورول، شال يې په ښي لاس پر ملا د كږېدو په حال کې په ځان پسې داسې راكاږه؛ لكه د هېواد مقدسه جنډه چې له اوږده جنګه وروسته  د فتحې په دود له ځمكې هوا ته پورته شي، د ډېرو ځوانانو له سترګو يې اوښكې راتوى كړې، ټولو ولاړو د پېغلې پر هنر، ښايست زر افرينونه ويل، هرڅوك چې له محفله تلل، بلا يادونه يې له ځانه سره يووړل.

زه له شمعې سره يوازې پاتې شوم، شمعې د باد په نرمه هوا كې له تيارو سره وړه جګړه پيل كړې وه، چې ناڅاپه مې د يوه ليوني راهب ګانګوړه غږ  چې په تمامه مانا له شهوته پړسېدلى و، واورېد،  راهب ببر سر، ځانګې وانګې، هغې پيغلې ته، چې د تور طلسم لپاره بودا ته په دې هدف چې ښكلې پېغله تور طلسم ماتوي، ډالۍ شوې وه، په نيمه شپه چې نړۍ ټوله د سكوت په لمنه كې غورځېدلې وه، ليوني راهب ښكلې پېغلې ته د هوس له جوشه  په ډكه غاړبوژې لهجه وويل:نن به د ماهي غوندې تاوه راتاوه زما په غېږه كې داسې ولوبېږې چې د كلونو خلوتونو ستړې تنده به مې ماته كړې، پيغلې عذر وكړ،خو په تورو خونو كې چې دروازې يې بندې وې، چا يې فرياد وانه ورېد، بودا د تل په څېر  رډې سترګې نېولې او پر خپل ځاى باندې خاموش ولاړو.

 پېغلې په منډه زينو ته چې د بودا د ماڼۍ تر ټولو دنګې منارې ته ختلې وې مخه كړه، د منارې سر ته يې ځان ورساوه، ليونى راهب چې پر سترګو يې د ړانده شهوت پردې غوړېدلې وې په ستمې او دربې په زينو كې قدمونه ورپسې ګړندي كړل، پېغلې د منارې په وازه كړكۍ كې نيلاب (د شنو اوبو  روان سيند) ته وكتل او بيا يې وويل: زه مې خپل عفت او روح، چې د كاپيسا تر ټولو ښكلې نازولې پېغله يم، تا ته سپارم، ما په خپلو څپو كې د اباسين هغې غاړې ته يوسه چې مين مې د پنچاليانو سره د هېواد په ننګ توره ځلوي، خو ليونى را هب چې له خولې د غوسه ناك وحشي ځګونه بادول؛ منارې ته پورته شو، وى، وى، وى دا څه شوه! په ترهېدلې څېرې يې د نيلاب  لور ته وکتل، خو د كاپيسا تر ټولو ښكلې پېغلې سپوږمين مخ د نيلاب په توندو او  روانو څپو كې وروستۍ تته ځلا كوله.

ما له شمې خپلې سترګې واړولې، د ليوني راهب په وړاندې مې په رګونو كې وينه په جوش راغله، سر مې را پورته كړ، زړه مې و چې د ښكلې پېغلې د كاپيسا تر  ټولو ښكلې بڼورې پېغلې ننګه وكړم، مګر  زه د خيالونو په نړۍ كې وم، دوه زره كاله وړاندې د ارشاك او اوشاس اسطورې ته تللى  وم، زه په يوه محفل كې ناست وم، ګڼ ليکوالو، شاعرانو او مشرانو د يوه نوي پروګرام ننداره كوله، شاوخوا ګلونه، ګړده اسطوري خيمه رانه چاپېره او په لسګونه شمعې بلې وې، مخا مخ  پر دریځ( ستیج) د هېواد تكړه، نوښتګر هنرمند او ممثل ممنون مقصودي ناست و، د ارشاك او اوشاس داستان يوه برخه يې پاى ته رسولې وه، له جيبه يې دسمال را وكيښ خپلې اوښكې يې پاكې كړې، ويې ویل : کله چې زه دغه منظوم داستان چې ځوان شاعر عبدالغفور ليوال ليكلى، وايم، داسې فكر كوم، لكه زه چې د اوشاس پېغلې په روح كې دننه غځونې كوم او له هغه ادرسه خبرې كوم.

كه څه هم دا اوس موږ ته خيالي دنيا ښكاري، مګر  زرګونه كلونه وړاندې زموږ  د هېواد او ګڼو ولسونو په تاريخ كې ډېر داسې واكمن او وګړي تير شوي چې په داستانونو يې بلا كتابونه ليكل شوي، خو په دې  وروستيو كې چې  كليد ګروپ نوى نوښت كړى او غواړي چې دا منظوم داستانونه د ممنون مقصودي په جادوګر  غږ دکلمه  كړي، خورا ارزښتمند كار دى، موږ دعوه كوو چې زرګونه كاله تاريخ لرو، له بده بخته چې ولس مو ۷۰ په سلو كې بې سواده دى، له خپله تاريخه ناخبره دى، دا سمه ده چې موږ ليكلى تاريخ لرو، كتابتونونه ځينې ډك دي، مګر نالوستي وګړي، له دې ارزښته بې خبره پاتې دي، ممنون مقصودي چې د كليد ګروپ په نوښت دې كار ته مخه كړې، ډېرى نالوستي وګړي به مو د خپل هېواد له تاريخه اګاه شي، دا دکلمه په عجیبه انداز شوې، د هېواد اصیله موسيقي، د تورو شرنګا، د اوبو شرشرې، د اسانو شڼا، د سرتېرو زوږنده ولولې، ټول هغه توكي چې د يوه داستان په محتوا كې ياديږي، يا يې فكر كېږي، ځاى پر ځاى شوي دي. كه چېرته د هېواد په كچه داسې لړۍ وغځېږي، نو تر ډېره به مو د خپلو خلکو پخواني كړه وړه ولس ته په ژوندۍ بڼه رسولي او ملي روحې ته به مو كار كړى وي.