ظالم خزا ن

توري زلفي ېی تر توري شپې هم توري
را خپرې ېی پر سپين مخ دي له هرلوري
له جبين څخه چي ېی پورته کړيي يوځلي
نا مرد ا ن ورته په شوخو سترګو ګوري

ستا په زلفوکښي چې لاس واهه بربا د سو
دلېلې په تخيلکي مجنو نهم لکه فرها د سو
د رنا وې ستا د خا طر چي ېی و نکړی
خپله هم بې د رنا وي شول ګرا ني موري

نرګس خلا صه لا خوله نه کړه په خند ا
چي غا ټول په و ينو رنګ شو د صحرا
بنفشه پر نيمه لا ر شو ه ځو ا نيمر ګه
پر موږ با ند ي د غمو نو با را ن ا و ري

شو بها رد ځوانئ تېرپه چټکي لکه د ګل
د ا بې وخته را بللي خزا ن ډ ېر ورژول
چي په سترګو ېی ستا حا ل ليد لې نه وي
خو د به ا وري د ا غيا را فسا نې نو ري

دانځر ګل هيچا هم ندی ليدلې له ډېروخته
چي په ځوا نه ځواني ورکشو د ا بد بخته
کلئ کو ر ېی يو له بله کړي پو ښتنه
رشتيانه واېی وتا ته دانځرمېړنۍ خوري

دېظا لم خزا ن ا وږد ژمې د لته تېرکړی
پسرلي له ډ ېر ه غمه عا د ت هيرکړی
زمو ږ پو ښتنه به حتمي وي له خزا نه
زما وطن ترسترګوګرزي د وري دوري

ټو لو پېژ ند لئ د ی خزا ن لکه خزا ن
ته چي پسرلې ېی ولي شولې پد ې شا ن
په رشتيا فا روق له تا څخه مرور د ی
د د ښمن با نې د ي کړلې موږ ته جوړي