کور / شعر / اوس ئې خپله وایه

اوس ئې خپله وایه

چا    تـه    د   اوښـکـو   د  لــېــمو   اختــر دی
چـا   تـه    د  ژونـد   د   پـســرلـو  اخـتـــر  دی


څـوک   لا    خـیــرنـې   جـامـې   تن   کې  ګرځۍ
د   چـا    جـــب   ډک   لا   د  پـیـسـو  اختـر  دی


د   یـــتــمـــانـو    دی   شـــلـیــدلــی    ګریوان
د مـړو   خــلـکــو   د   مـیــلـو   اخــــــتــــر   دی


څـوک    هدیـرو   کې  لا   خپل   مـړې  ښـخـۍ
د  چــا    د  وصـل    پـلوشـو   اخـــــتـــر   دی


د  چـا خیالـونـه  په   غربـت   کـې  ډوب   دي
د  چـــا    دولــت   تل  پـه   راتــلــو  اختـر دی


د  چـــا   بــیــدار    ذهـــنـونــه   وږې    پـــراتـه
د  چـــــا  سـبـــا   هـــم    د   مــړو    اخــتـر   دی


ښـایـســتـه    نــظــر  ړنده   آيــنــه کـې  ګـورې
وائــې    زمـــونـــږه    د   ورشـو    اخـتـــر    دی


غـمـونـه    ځــان  زمــونـږ   اولـس   کې  سـاتـې
د  نــورو   خـــلـکــو   پـه    زړګــو    اخـتـر   دی


قـسـمــت  بـه  کـله   د پـــښتـون     وېــښیــږی
زمـــــونـــږ   پــه    کـلی   د   پــردو   اختــر   دی


اخـــتیـار   په  خپـلـه   خـاوره   نـه لرو   مــونــږ
وایـــو   بــیـا هـم   د   پــښـتـنــو   اخـتـر    دی


خـدایه پښتــون په  یو مرکـز  راغونډ کړی
چې  بـیا  ټول  غږ   کـړو  پر  پښتو  اختر دی


نـسـیمه  سـتـوریـه   اوس   ئـې   خـپـله  وایه
دا   کـه  د  غم   که  خوشـحـالـو اخـتـر  دی