هغه تر خپل ښارګ شيرينه خاوره

 زماکندهاره

عبدالباري جهاني

زماکندهاره دزمرو وطنه
زمادسرکښوپښتنووطنه
داتلانودکيسووطنه
دميدانونوخرخښووطنه
داسي مي نه غوښتې چي نن دي وينم
په تن زخمي په سره کفن دي وينم

نه دي هلمندهغه موجونه راوړي
نه له مستۍ په خوله ځګونه راوړي
نه دارغند غاړه ګلونه راوړي
نه دترنګ زاړه سېلونه راوړي
نه دي دښتو کي قافلې وينمه
نه دي کيږديوکي ډيوې وينمه

نه د رابياله ميني مست فتح خان
له کلابُسته قهريدلی روان
نه ورسره دي دبړيڅو ياران
نه دمغلو په پوڅ ګډدی تالان
نه يې سرونه په نيزو اغوستي

نه چاته کور نه چاته بام پاته دی
نه دکيسو دشپو آرام پاته دی
نه دبيبودخولې پيغام پاته دی
نه ښادی خان نه دلارام پاته دی
نه په زلمۍ مينه کي شورخوځيږي
نه په رګو کي دچا اور بليږي

نه داحمد دتُوري شرنګ وينمه
نه يې لښکري نه يې جنګ وينمه
نه پاني پت په وينو رنګ وينمه
نه سينې څيري په خدنګ وينمه
نه مرهټياني ميندي بوري ژاري
نه پښتنې په تيرو تورو ويا ړ ي

اوس دي پر کليو جنازې را اوري
له پيغلو سترګواوښکي سرې را اوري
له خپل قسمته در ته شپې را اوري
پر سپينووریځودي تيارې را اوري
اوس هديره دافسانو يې زموږ
ګور دزلميوارمانو يې زموږ

اوس له آمو تر اباسينه خاوره
له وينو مسته سره رنګينه خاوره
هغه درنه هغه سنګينه خاوره
هغه له خپل ښارګ شيرينه خاوره
ورباندي ګرځي داورنګ آسونه
دپردۍ سولي پردي جنګ اسونه

اوس دي په لارو کي رقيبان پراته دي
اوس دي په عرش کي شيطانان پراته دي
پر خزانو دي ښاماران پراته دي
په کوه قاف کي دي ديوان پراته دي
لاري کوڅې دي داغزوډکي دي
ياغي درې دی له لمبو دکي دي

ما خو به ستا په نوم فالونه کتل
ما له قسمت سره سوکونه وهل
ما دي په غيږه کي ګلونه ليدل
مادي تندي کي جنتونه ويل
اوس مي په زړه کي ستا يادونه ژاړي
هره غزل کي مي بيتونه ژاړي

لا مي دوران قسمت خوبونه وينم
لا دي په برخه توپانونه وينم
لا په غضب دآسمان خونه وينم
لا دډبروبارانونه وينم
لابه ددوست په نوم در ځي غليمان
لابه د ي وژني دلستوڼي ماران

راسه چي ويني ته دي اور درکمه
زاړه جنون ته به دي شور رکمه
څو ليونۍ چغي په پور درکمه
زخمي لمبو ته به دي زور درکمه
راځه يو مسته پياله بنګ پورته کو
يو ځل به بيا دتُوري شرنګ پورته کو
راځه چي بيا دافسانو په ژبه
دملالۍ او دعينو په ژبه
دميوندونودکيسوپه ژبه
څه دټوپک څه دجرګو په ژبه
د وطن شپو ته مشالونه راوړو
دتيارو ښارته څراغونه راوړو

زماکندهاره دزمرو وطنه
زمادسرکښوپښتنووطنه
داتلانودکيسووطنه
دميدانونوخرخښووطنه
داسي مي نه غوښتې چي نن دي وينم
په تن زخمي په سره کفن دي وينم

غزل

فقط نورعلی شاه ځلبلاند – ډوبۍ

خبری کړمه د خپل ځان سره تر چا نه رسۍ
خزان وهلی سره ګلونه تر اشنا نه رسۍ
د زلفو ټال ئي لاپه خيال کی ول په ول اړوم
دغم بستر دی هيڅ يو خوب می اشنا نه رسۍ
هسی غا ښونه سره سپين کم وايم خا ندمه زه
ښه دی چه چيغی د زړګی می تر دنيا نه رسۍ
او ښکی می سترګو لره راشۍ وائي لار راکوه
د مينی لا س د ی وګريوان ته د هيچا نه رسۍ
ورځه کچکول اخله په لاس کی ليونی ملنګه
د تخت تر غيږی دی د بخت ستړی ليلا نه رسۍ
منزله هر څومره چه در شم لا ته نور ليری شۍ
لکه چه نوره د ديدن ر ڼا تر ما نه رسۍ
د ځلبلا ند،لاسونه خلاص د زولنو څه نه کړی
چی ئي لا سونه و ګريوان ته د اشنا نه رسۍ

بدلون

سمیع الدین افغاني

هغه دنيا ده نن ېې رنګ بدليږي
 اغيا رهغه دی نن ېې څنګ بدليږي

دا کومې لوبې  چه  پرون  چلیدې
نن  د هغه  لوبو  نیرنګ   بدلیږې

دا د شبـــــاب شانې ظاهره ښکاري؟
که په رښتیاسره یې خــوندبدلیږي؟

ځای د ټوپک که  دقلم سره شي
زمونږه شاه زموږ ملنګ بدليږي

پرون چه خپلوکې وه لاس اوګريبان
هغه زمری هغه پلنګ بدليږي

د يو ارمان  د یو تغیر  په هيله
په علم اوپوهې ځای دجنګ بدليږي
٧ – ١١  –  ٢٠٠٩

درويزګره

 صرافه بازار – اندر شهر – پيښور – پاكستان

په يو ګوټ د صرافه بــــــازار كې ناست وم
مخـــامخ راتــــــه يوه پېغـــــــله غږېــــــــده

زه مشغول وم پخپل كار فكـــــر مې نــــه ؤ
دغه پېغـــــله ورو پـــه ورو رالنــــــډېـــــده

يو نــــاڅـــــاپه مې نظر ددې پـــــه لور شو
سره منګول يې زما خوا تــه اوږدېــــــــــده

ددې خور تنــــــكۍ منګولې شوې رالنــــډې
پـــــه لاسو يې سپينـــــــه وړانګه څرخيــده

پــــه نيازبينو انګازو راتـــــه لګيـــــــا شوه
 پـــــــه پردېس يتيـــم يې ډېره ځورېـــــــــده

د ژوند ستونځې له هرخوا پرې مينــجله وې
پــــه عزت پسې يې سختـــــــه ژړېــــــــــده

 پــــه مشكل يې رانـــــــه سوال د روپۍ وكړ
عـادت نوه پـــــه سوال ډېره شرمېـــــــــــــده

چې پــــه زړه يې څه تيريږي خدای پوهيږي
سر تر پښو لكـــــه شنـــــــه پاڼـــــــه لړزېده

ورتـــه و مې وې زمـــــا خوركې څوك يې؟
 وې افغــــــــانــــــه يم كومـــــــــه دروېــــزه

خور دچــــا وه لور دچــــــا وه نـــــه پوهېږم
 شــــاهزادګۍ وه لكه شمع ښـــكارېــــده

كه تـــه وايې، چې د چــا له لاســه وشول؟
 وروره دا زمــــا او ستـــا له لاســـــه وشول

چــــــا يې پيـــــــڅكه د پلو ليـــــــــدلې نوه
 لاس پــه سوال د ابــدالي دلور اوږده شول

د المسۍ د غــــــزنوي او نـــــــــازو لور ده
 ټول ځلانـــده تاريخو نـــــه يې سپېره شول

د افغـــــــان زويـــــه چې كوم ځيــنو كرلي؟
چې پـه شنه بڼ مو سپېره ازغي راشنه شول

وروره كوم يو ملامت يو راتـــــــه وايــــــــه
 اوس خو ټول كوو اقرار چې ښـــــه ونه شول

هی افسوس زمــــــا او ستــــا بې پروايي وه
ښۀ شول بد هغه چې بـدوونن ورځ ښه شول

خوار وطن وكړي ګيــــله د چـــــا له لاســـــه
چې پيران او ملايـــــــان هم ورتـــه غله شول

چې هېواد يې د غيرت په نـــــامه ويـــــــاړي
په عزت او پت مين افغــــــانـــــان څه شول

 ستـــــا له لاســه وطن فروش نيمچه افغــانه
 ټول روښـــــانــــــه څراغونه د ملك مړه شول

 زړه مې داسې ګواهي كوي” همتــــــــــــــه”
 ټول غښتـــــــــلي دهيواد زامن ويـــــده شول