غزل

غزل

ما چي دا ستا په نوم كړه خپله انتساب زندګي

ګالم به خود په سرۀ انګار لكه كباب زندګي

خيال د شاعر شوم ستا تر ښكلو باړخو ګانو لاړم

پر تا مي ځار كړه لكه پرخه پر ګلاب زندګي

په ورځ د لمر زكر كوو په شپه د سپيني سپوږمۍ

حسن پرست يو تېروو په دې حساب زندګي

سهار لټېږو د يوۀ نوي ژوند په تمه باندي

ماښام يې ختمه كړو واپس لكه افتاب زندګي

برخه له وخته د اسمان په تخته ليك دى هغه  

” چاته هوس د ژوندانۀ چاته عذاب زندګي “

ماد جانان تر شش محله پوري تل رسوي

د سركښۍ په وينو سره د اضطراب زندګي

يا صداقت ، دى يا د ډېري بې وسۍ وجه ده

په څومره تنده په ما تېره كړه سراب زندګي