کور / شعر / غزل

غزل

سرې شونډې رانيږدې كړې په شكروبا ندې با ر
چې راغله خورې زلفې په عنبروبا ندې   با ر


سپرلي  غوندې يې ډكه له ګلونو وه ځولۍ
اميل يې وو په غا ړه ملغرو باندې با ندې با ر


يو شرنګ د شنوبنګړو وو سپينې ليچې تا ويدې
څه مستې ښكلا ګانې وې سندرو باندې با ر


ليمه  يې زورور وو د بڼو د زور يې نه وم
خداې داسې زورور كړل زورورو با ندې با ر


هوښيا رجا نا ن ته ګوره ځان يې څومره كړ سپيڅلى
ګنا ه يې د سرو شونډو كړه ګورګورو باندې با ر


شرره د ښا يستو منت خواست دى د فطرت
ګلونه خامخا وي په ډنډروباندې با ر