سرې شونډې رانيږدې كړې په شكروبا ندې با ر
چې راغله خورې زلفې په عنبروبا ندې با ر
سپرلي غوندې يې ډكه له ګلونو وه ځولۍ
اميل يې وو په غا ړه ملغرو باندې با ندې با ر
يو شرنګ د شنوبنګړو وو سپينې ليچې تا ويدې
څه مستې ښكلا ګانې وې سندرو باندې با ر
ليمه يې زورور وو د بڼو د زور يې نه وم
خداې داسې زورور كړل زورورو با ندې با ر
هوښيا رجا نا ن ته ګوره ځان يې څومره كړ سپيڅلى
ګنا ه يې د سرو شونډو كړه ګورګورو باندې با ر
شرره د ښا يستو منت خواست دى د فطرت
ګلونه خامخا وي په ډنډروباندې با ر