هسک منار

ستاپه خيال کي چي تل ورک وم،تادريادنکړم هيڅکله

که  رنځو ر وم که روغ رک وم، تادريادنکړم هيڅکله

چي د ژوند پرهره پاڼه، يې ستا نوم اځغی-اځغی  وو

د يو داسي ګل محک وم ، تا در يادنکړم هيڅکله

چي دې تورو اوږدو شپوته،څولمرين څراغونه راوړي

زه د  هغه سهار څرک وم ، تا در ياد  نکړ م هيڅکله

چي تل ستادپلونو نښي،په خپل وران زړګي کي ساتي

هغه  لا ر  هغه  سړ ک  و م ، تا در ياد نکړم هيڅکله

هر ه  ژ به  د څپو  مي ، ستا په   ياد ټپه  –  ټپه و ه

هم  امو وم    هم اټک   وم ، تاد رياد نکړم  هيڅکله

لايو څوخزاني د ښتي ، د وږ مو په روح ژوندۍ  وې

هم   پغمان هم  هنه  وړک وم، تا دريادنکړم هيڅکله

چي دميني وهرلمونځ ته ،دي تل هسک منار ولاړوم

د د يد ن  هغه  مزدک و م ، تاد ر  يا د نکړ  م  هيڅکله

خوله پر خوله به ګرځېدمه ، دبې دردو په  محفل کي

د مغرو ري خندا کړک  و م ، تادرياد  نکړم هيڅکله

د د ې چو پو رڼو ستورو، ښکالو هم راتله  غوږو ته

ملتيار   د ر پسي  څک و م ، تا د رياد نکړم هيڅکله