مرګ شعر

ز کابوسهای پیهم در هوش شعر میمیرد به لب

یک این تشنه مرخ شبګیردر سحر میسوزدبه تب

چو آیینه ی صاف دیدار شکسته باز از یک سنګ دل

زکین کسکه خواسته آنرا کند زیر پا همرنګ ګل

پریده هررنګ تصویرو رفته هرجلوه ازدیده دور

هم اعصا ز دست افکار افتیده بهر رخ رفته کور

خصومت چوناخن ازانګشت کرد فرودرپوست شعر

جدا زهم کرده هرآن تار احساس را از عشق و مهر

من آخوند او بخوانم دعا به این چو ذکری از یقین:

که در سنګ جان شیرین دمد بهیکل تراشی چنین

من آغوش درد تو ا م بشور ای دل بیرنګ من

بما مهر سر زند باز این سو به تاج و ارنګ من

ببند ند ګر هر راهی و روزنی نبندد ګه شوقم

به سنګ افګنان چوخورشیدخنددهمان روزی ذوقم

بمان دیر شعر دل بوده نیستی و هستی مقصودم

به پا شو ز لوح ګور بآن یک روز که دیګر مفقودم

بکش زحاجت کس برکسی درا ین هستی نفس

بګو به آفتاب بتابد بر آینه ا ی کان مانده پس

۹ـ۲۰۰۱ ع راوئ اکبر میاخیل