غزل

خلکو به شور کولو، خلکو به غوغا کوله

کيسه د شپې وه لېوني په سپين سبا کوله

بره د غرونو پر سرونو باندې ډول ږغېدۀ

لاندې په سمه يوۀ خټک ورته ګډا کوله

په هغه شپه ډېر د اورونو پر بالښت ويدۀ وو

په هغه ورځ هغوى د ظلم انتها کوله

داسې يو کس و، چي په ګډو وډو نه پوهېدۀ

سر يې قربان کړ خو خبره يې صفا کوله

په خوږ نظر به دي چي کله- کله ونمانځلم

ما به دي تورو- تورو سترګو ته دوعا کوله

بې د خوږو- خوږو غزلو يې څه ونه موندل

د کليوال خټک له کوره چي چا غلا کوله