د امريکا د نوي ولسمشر بارک حسين اوباما افتتاحيه وينا

من امروز در اینجا با فروتنی، و بر اساس وظیفه ای که در برابرمان
قرار دارد ایستاده ام، سپاسگزار اعتمادی هستم که شما به من ارزانی داشتید، و آگاه
از فداکاری ها و از خودگذشتگی هایی که اجدادمان تحمل کردند. من از پرزیدنت بوش به
خاطر خدماتشان به ملت ما، و نیز بلند نظری و همکاری که ایشان در سراسر دوره انتقالی
نشان دادند، سپاسگزاری می کنم.

 
چهل و چهار آمریکایی سوگند ریاست جمهوری یاد کرده اند.
کلماتی در جریان امواج خیزان غنا و توانگری و آبهای آرام صلح گفته شده است. با این
حال، هر چند گاه، سوگند در میان ابرهای فشرده و توفان های خشمگین یاد شده است.

 
در این لحظات، آمریکا نه تنها به دلیل مهارت یا نگرش
کسانی که در مقامات بالا قرار دارند، پیش رفته است، بلکه از این رو که ما مردم به
آرمان ها و ایده آلهای پدران و اجداد خود وفادار مانده ایم، و به اسناد بنیانگذاری
ملتمان صادق بوده ایم. بنابراین چنین بوده است. و باید با نسل امروز آمریکاییان نیز
چنین باشد.

 
در این که ما در میانه یک بحران به سر می بریم تردیدی
وجود ندارد. ملت ما با یک شبکه گسترده خشونت و نفرت در جنگ است. اقتصادمان، در
نتیجه آزمندی و بی مسئولیتی برخی، اما همچنین به دلیل شکست جمعی ما در گزینش های
درست و آماده ساختن ملت برای عصری جدید، بسیار ضعیف است. خانه ها از دست رفته اند،
مشاغل نابود شده اند، دکان ها و مراکز کسب و کار بسته شده اند. بهداشت و درمان ما
بسیار گران است، بسیاری قادر نیستند به مدرسه بروند، و شواهد این که راه هایی که ما
برای انرژی به کار می بریم دشمنان و رقیبان ما را تقویت می کند و جهان ما را مورد
تهدید قرار می دهد، روز به روز بیشتر می شود.

 
این ها بر اساس داده ها و آمار شاخص های بحران هستند.
آنچه کمتر قابل اندازه گیری است، اما عمیق است، کاهش اعتماد در سراسر سرزمینمان است
– هراس آزار دهنده که نزول آمریکا چاره ناپذیر است، و این که نسل آینده باید دامنه
نگرش هایش را پایین بیاورد.

 
امروز من به شما می گویم چالش هایی که در برابرمان قرار
دارد واقعی، جدی و بسیار هستند. رویارویی با آنها آسان و در زمان کوتاه ممکن نخواهد
بود. اما، آمریکا، این را بداند که با آنها مقابله خواهد شد.

 
در این روز، ما گردآمده ایم زیرا امید را به جای وحشت،
و وحدت مقصود را به جای مناقشه و اختلاف برگزیده ایم.

در این روز، ما آمده ایم تا پایان ناراحتی های کوچک و قول های
دروغین، اتهامات متقابل و تعصبات کهنه و رنگ باخته که گریبان سیاستهای ما را برای
مدتی چنین طولانی گرفته است پایان دهیم.

 
ما ملتی جوان هستیم اما به کلام انجیل، زمان آن رسیده
است که مسایل کودکانه را کنار بگذاریم. زمان آن رسیده است که بر روحیه پویای خود
بار دیگر تاکید بگذاریم، تاریخ بهتر خود را انتخاب کنیم، آن هدیه پر ارزش، آن ایده
ناب را از نسلی به نسل دیگر منتقل کنیم. قول خدا داده ای که همه برابر هستند، همه
آزاد هستند و همه شایستگی آن را دارند که از فرصت دنبال شادی و امید برخوردار شوند.

 
در تایید دوباره بزرگی ملت مان، ما درک می کنیم بزرگی
هرگز به کسی داده نمی شود و باید کسب شود. ما در سفر خود هرگز میانبر نزده ایم و به
کم قانع نبوده ایم. این راهی برای افراد ترسو، برای کسانی که لذت را برکار ترجیح می
دهند و یا در جستجوی لذتهای ثروت و شهرت هستند نبوده است، بلکه راه کسانی بوده است
که خطر را می جویند و اهل کار هستند – برخی مشهور اما اغلب بیشتر زنان و مردانی که
در کار خود ناشناس هستند ما را در راه طولانی و پر از سنگلاخ به سوی توانگری و
آزادی پیش برده اند.

برای ما آنها وسایل دنیوی اندک خود را برداشتند و در جستجوی زندگی
جدید اقیانوسها، را پیمودند. برای ما، آنها در کارگاههای فاقد حداقل امکانات زحمت
کشیدند و در غرب ساکن شدند، شلاق را تحمل کردند و بر زمینهای سخت خیش زدند. برای ما
آنها جنگیدند و مردند، در مکانهایی مانند کنکورد ، گیتزبرگ، نرماندی و خسان.

 
این مردان و زنان بارها تلاش کردند، از خود گذشتند، کار
کردند و دستهایشان پینه بست تا ما بتوانیم زندگی بهتری داشته باشیم. آنها آمریکا را
بزرگتر از مجموع جاه طلبی های فردی ما می دیدند ، بزرگتراز تمام اختلافهای تولد،
ثروت یا جناح.

 
این سفری است که ما امروز ادامه می دهیم. ما همچنان غنی
ترین و نیرومند ترین ملت روی زمین هستیم. خلاقیت کارگران ما از زمانی که بحران آغاز
شد کمتر نیست. از نو آوری مغزهای ما کاسته نشده است.

کالاها و خدمات ما به اندازه هفته پیش، ماه پیش و یا سال پیش مورد
نیاز هستند. ظرفیت و توانایی ما کاهش نیافته است اما زمان ما برای بی حرکتی، محافظت
از منافع محدود وسر کردن با تصمیمات نا مطلوب مسلما سپری شده است. از آغاز امروز ما
باید خودمان را بالا بکشیم، گرد و غبار را بزداییم و بار دیگر کار بازسازی آمریکا
را آغاز کنیم. زیرا ما به هر کجا که نگاه می کنیم کاری وجود دارد که باید انجام
شود. وضعیت اقتصاد به عملی گستاخانه و سریع نیاز دارد، و ما عمل خواهیم کرد- نه فقط
برای ایجاد مشاغل جدید بلکه برای پی ریزی شالوده ای جدید برای رشد. ما جاده ها و
پلها ، شبکه های برق و خطوط دیجیتال که بازرگانی ما را تغذیه می کند و ما را به هم
پیوند می دهد خواهیم ساخت.

ما علوم را به جایگاه بر حق آن باز خواهیم گرداند و شگفتیهای
تکنولوژی را برای بالا بردن کیفیت مراقبتهای بهداشتی و پایین آوردن هزینه های آن به
کار خواهیم گرفت. ما آفتاب، باد و خاک را برای تامین سوخت اتوموبیل های خود و چرخش
کارخانه هایمان به کار خواهیم گرفت. و ما مدارس و کالجها و دانشگاهای خود را دگرگون
خواهیم ساخت تا به درخواستهای عصر جدید پاسخ دهند. ما میتوانیم همه این کارها را
انجام دهیم و انجام خواهیم داد.

 
اینک کسانی هستند که میزان بلند پروازیهای ما را زیر
سوال می کشند – کسانی که می گویند سیستم ما نمی تواند این همه طرحهای بزرگ را تحمل
کند. آنها کم حافظه هستند، زیرا آنچه را این کشور قبلا انجام داده است، آنچه را
زنان و مردان آزاد می توانند وقتی تخیل به یک هدف مشترک می پیوندد وشجاعت لازم می
شود فراموش کرده اند.
 
آنچه بدبینان نمی توانند بفهمند این است که
زمین زیر پایشان جابه جا شده است – که بحث های سیاسی کهنه که ما را برای مدتی چنین
طولانی خسته کرده است دیگر کاربرد ندارد. 
پرسش امروز ما این نیست که آیا
دولت ما زیاد بزرگ است یا زیاد کوچک است، اما این است که آیا کار می کند – آیا
خانواده ها را در یافتن شغل با دستمزدی مناسب و معقول، مراقبتی که بتوانند از پس آن
برآیند، و یک بازنشستگی والا یاری می دهد یا نه. جایی که پاسخ آری است، ما قصد
داریم پیش برویم. جایی که پاسخ منفی باشد، برنامه ها متوقف خواهد شد. و کسانی از ما
که مسوول خرج دلارهای مردم هستیم مسوول خواهیم بود – تا عاقلانه خرج کنیم، به اصلاح
عادت های بد بپردازیم، کارمان را در روز روشن انجام دهیم – زیرا در چنین صورتی ما
می توانیم اعتماد حیاتی بین یک ملت و دولت آن را دوباره برقرار سازیم.

سوال پیش روی ما همچنین این نیست که آیا بازار نیرویی برای خوبی
یا بدی است. قدرت آن برای تولید ثروت و توسعه آزادی بی بدیل است، اما این بحران به
یاد ما آورده است که بدون یک چشم ناظر، بازار می تواند از کنترل خارج شود – و زمانی
که فقط اغنیا را در نظر داشته باشد، یک ملت نمی تواند غنی شود.

 
موفقیت اقتصاد ما همیشه نه فقط به اندازه تولید ناخالص
داخلی ما، بلکه به گستره توانگری ما، و به توانایی ما در فراهم آوردن فرصت برای هر
کسی که آماده کار باشد بستگی داشته است، نه از سر صدقه، بلکه به این دلیل که مطمئن
ترین راه به سوی مقصود مشترک ما است.

 
در مورد دفاع مشترکمان، ما گزینش بین ایمنی و ایدآل های
خود را نادرست می دانیم و رد می کنیم. بنیانگذاران ملت ما، روبرو با خطراتی که ما
فقط می توانیم تصور کنیم، برای مسلم ساختن حکومت قانون و حقوق انسان، پیش نویس
منشوری را تهیه کردرن، منشوری که خون نسل ها آن را گسترش داد. آن ایده آلها هنوز
جهان را روشن می کند، و ما آنها را به خاطر مصلحت رها نخواهیم کرد. و بنابراین، به
تمام ملت ها و دولت های دیگری که امروز این مراسم را نگاه می کنند، از بزرگترین
پایتخت ها تا روستای کوچکی که پدرم در آن متولد شد، می گویم بدانید آمریکا دولت هر
ملت، هر مرد و زن و کودکی است که در جستجوی آینده ای همراه با صلح، والایی و شرافت
هستند، و ما آماده هستیم بار دیگر نقش رهبری را ایفا کنیم.

 
به یاد بیاورید که نسل های قبلی فاشیسم و کمونیسم را نه
فقط با موشک و تانک، بلکه با اتحادیه های نیرومند و باورها و اعتقادات استوار و با
دوام به زیر آوردند. آنها می فهمیدند که قدرت ما به تنهایی نمی تواند از ما حفاظت
کند، و نه به ما اجازه می دهد هرگونه که دوست داریم عمل کنیم. 
برعکس،
آنها می دانستند که قدرت ما از طریق استفاده عاقلانه از آن رشد می کند، امنیت ما از
درست بودن آرمان ما، نیروی ما به عنوان نمونه و سرمشق، کیفیت های معتدل کننده
فروتنی و خویشتنداری، نشات می گیرد.

 
ما پاسداران این میراث هستیم، و با راهنمایی این اصول
یکبار دیگر ما می توانیم با تهدیدهای جدیدی که کوشش حتی بزرگتری را – حتی همکاری
بزرگتر و تفاهم بین ملت ها را – ایجاب می کند، مقابله کنیم. ما واگذاری مسوولانه
عراق به مردم آن را آغاز خواهیم کرد و صلح در افغانستان را که به سختی به دست آمده
است تقویت خواهیم کرد. با دوستان و دشمنان سابق، ما به گونه ای خستگی ناپذیر سعی
خواهیم کرد تهدید اتمی را کاهش دهیم، و شبح زمینی را که رو به گرمی می رود از بین
ببریم. ما بابت شیوه زندگی خود از کسی پوزش نخواهیم خواست، و نه در دفاع از آن درنگ
خواهیم کرد، و برای کسانی که می خواهند هدف های خود را با ترور و کشتار بی گناهان
پیش ببرند، ما به شما می گوییم که روحیه ما قوی تر است و نمی تواند درهم شکسته شود،
شما نمی توانید بیشتر از دوام بیاورید، و ما شما را شکست خواهیم داد. زیرا ما می
دانیم که میراث درهم آمیخته ما یک قدرت است، نه ضعف.

 
ما ملتی از مسیحیان و مسلمانان، یهودیان – و نا باوران
هستیم. ما از زبان و فرهنگی، که از گوشه و کنار این زمین آمده است شکل می گیریم، و
از آنجا که ما طعم تلخ جنگ داخلی و جدایی نژادی را چشیده ایم، و از آن فصل تاریک
نیرومندتر و متحدتر بیرون آمده ایم، نمی توانیم باور کنیم که نفرت های کهنه روزی
تمام خواهد شد، خطوط قبیله ای به زودی پاک خواهد شد، و در حالی که جهان کوچکتر می
شود، انسانیت مشترک ما خودش را آشکار خواهد ساخت، و آمریکا باید نقش خود را در طلوع
عصر جدید صلح ایفا کند.

 
به جهان اسلام می گویم ما خواهان راهی جدید برای
پیشرفت، بر اساس منافع و احترام متقابل هستیم. و به رهبران سراسر جهان که می خواهند
بذر مناقشه بکارند، یا غرب را مسوول ناراحتی ها و ناهنجاری های جامعه خود می دانند،
می گویم بدانید که مردم شما درباره شما بر اساس آنچه می توانید بسازید، و نه آنچه
نابود می کنید قضاوت خواهند کرد. به کسانی که از طریق فساد و فریب و خاموش کردن
ناراضیان به قدرت چسبیده اند، می گویم بدانید که شما در طرف اشتباه تاریخ قرار
دارید، ولی ما دست خود را اگر حاضر شوید مشت خود را باز کنید، به سوی شما دراز
خواهیم کرد.

 
به مردم ملت های فقیر، ما عهد می کنیم در کنار شما کار
کنیم تا کشتزارهایتان را شکوفا کنید، آبهای پاک را به جریان بیاندازید، به بدن های
گرسنگان غذا برسانید و افکار گرسنه را تغذیه کنید. به ملت هایی مانند ملت خودمان که
از فراوانی نسبی بر خوردار هستند، می گوییم ما دیگر نمی توانیم سنبت به کسانی که
خارج از مرزهایمان رنج می کشند بی تفاوت باشیم، و نه می توامنیم منابع جهان را بدون
در نظر گرفتن تاثیر آن مصرف کنیم. زیرا جهان تغییر کرده است، و ما باید با آن تغییر
کنیم.

 
در حالی که ما راهی را که در برابرمان باز شده است
بررسی می کینم، با فروتنی آن آمریکاییان شجاع را که، در همین ساعت، در صحراها و
کوهستان های دوردست گشت می زنند، به یاد می آوریم و بر آنها ارج می نهیم. آنها حرفی
دارند که می خواهند به ما بگویند، مانند قهرمانان به خاک افتاده ای که در گورستان
آرلینگتون خفته اند و سالها است زمزمه می کنند. ما بر آنها ارج می گذاریم نه فقط به
این دلیل که پاسداران آزادی ما هستند، بلکه از این رو که آنها روحیه خدمت و تمایل
به یافتن معنا در چیزی بزرگتر از خودشان را مجسم می کنند. و با این حال، در این
لحظه، لحظه ای که یک نسل را تعریف خواهد کرد، دقیقا همین روحیه است که باید همه ما
را زنده نگاهدارد.

 
زیرا به همان اندازه که دولت می تواند و باید انجام
دهد، این سرانجام ایمان و تصمیم مردم آمریکا است که این ملت برآن متکی است. مهربانی
است که یک بیگانه را وقتی سدها می شکند جلب می کند، کارگران فروتن و بی غروری که
ترجیح می دهند از ساعات کار خود بکاهند تا ببینند دوستی کارش را از دست بدهد ، این
ویژگی ها است که ما را از درون تاریکترین ساعتهایمان عبور می دهد. شجاعت آتش نشان
است که به یک راهرو دود گرفته هجوم می برد، اما همچنین آمادگی پدر یا مادر برای
تغذیه کودکی است، که سرانجام سرنوشت ما را رقم می زند.

 
چالش ها، ممکن است جدید باشد. ابزاری که ما با آنها
مقابله می کنیم ممکن است جدید باشد. اما آن ارزش هایی که موفقیت های ما به آن ها
بستگی دارد – سخت کوشی و صداقت ، شجاعت و درستی، شکیبایی و کنجکاوی – قدیمی هستند،
واقعی هستند. آنها نیروی آرام پیشرفت در سراسر تاریخ ما بوده اند. بنابراین آنچه
مورد تقاضا است بازگشت به این حقایق است. آنچه اینک برای ما لازم است دوره جدیدی از
مسئولیت است – اینکه هر آمریکایی تشخیص دهد که ما برای خودمان، ملتمان و جهان
وظایفی داریم، که از روی غیض قبول نمی کنیم، بلکه آنها را با خوشحالی می پذیریم، با
این آگاهی راسخ که چیزی راضی کننده تر از انجام وظیفه ای دشوار، که ویژگی ما را
توجیه می کند، وجود ندارد. این قیمت و قول شهروندی است. این منبع اعتمار ما است –
این آگاهی که خداوند از ما می خواند یک سرنوشت نامشخص را شکل دهیم.

 
این معنای آزادی ما و نژاد ما است – چرا مردان و زنان و
کودکان هر نژاد و هر ایمانی می توانند در آیینی در سراسر این مال با شکوه به یکدیگر
بپیوندند، و چرا مردی که پدرش کمتر از شصت سال پیش ممکن بود نتواند در یک رستوران
محلی کار کند، اینک در برابر شما ایستاده است یا مقدس ترین سوگند را ادا کند.

 
بنابراین، بیایید در این روز به یاد آوریم که ما کیستیم
و چه راه درازی پیموده ایم. در سال تولد آمریکا، در سردترین ماه ها، دسته کوچکی از
وطن پرستان در کنار شعله های محتضر آتش در سواحل یک رودخانه یخ زده دور هم جمع
شدند. پایتخت رها شد. دشمن پیش می آمد. برف با خون آغشته شده بود. در لحظه ای که
پیامد انقلاب ما با بیشترین تردید روبرو بود، پدر ملت ما دستور داد این کلمات برای
مردم خوانده شود: «بگذارید به جهان آینده گفته شود که در عمق زمستان، زمانی که چیزی
جز امید و فضیلت نمی تواند جان بدر برد، شهر و کشور که از یک خطر مشترک به خود آمده
اند، پیش آمدند تا با آن روبرو شوند.»

آمریکا، در برابر خطرات مشترکمان، در این زمستان سخت، این کلمات
بی زمان را به یاد بیاوریم. با امید و فضیلت، یک بار دیگر به درون آبهای یخ زده گام
بگذاریم، و توفان هایی که ممکن است در راه باشد تحمل کنیم. بگذارید فرزندان فرزندان
ما بگویند که وقتی زمان آزمون فرا رسد ما اجازه ندادیم این سفر به پایان برسد، پشت
نکردیم و نلرزیدیم، و با چشمان دوخته به افق و با موهبت خداوند، ما هدیه بزرگ ازادی
را حمل کردیم و به سلامت به نسل های آینده تحویل دادیم.

Obama’s inaugural
speech


Barack Obama was sworn in as the 44th president of the United
States and the nation’s first African-American president Tuesday. This is a
transcript of his prepared speech.

My fellow citizens:

I stand
here today humbled by the task before us, grateful for the trust you have
bestowed, mindful of the sacrifices borne by our ancestors. I thank President
Bush for his service to our nation, as well as the generosity and cooperation he
has shown throughout this transition.

Forty-four Americans have now taken
the presidential oath. The words have been spoken during rising tides of
prosperity and the still waters of peace. Yet, every so often, the oath is taken
amidst gathering clouds and raging storms. At these moments, America has carried
on not simply because of the skill or vision of those in high office, but
because We the People have remained faithful to the ideals of our forebearers,
and true to our founding documents.

So it has been. So it must be with
this generation of Americans.

That we are in the midst of crisis is now
well understood. Our nation is at war, against a far-reaching network of
violence and hatred. Our economy is badly weakened, a consequence of greed and
irresponsibility on the part of some, but also our collective failure to make
hard choices and prepare the nation for a new age. Homes have been lost; jobs
shed; businesses shuttered. Our health care is too costly; our schools fail too
many; and each day brings further evidence that the ways we use energy
strengthen our adversaries and threaten our planet.

These are the
indicators of crisis, subject to data and statistics. Less measurable but no
less profound is a sapping of confidence across our land — a nagging fear that
America’s decline is inevitable, and that the next generation must lower its
sights.

Today I say to you that the challenges we face are real. They are
serious and they are many. They will not be met easily or in a short span of
time. But know this, America: They will be met.

On this day, we gather
because we have chosen hope over fear, unity of purpose over conflict and
discord.

On this day, we come to proclaim an end to the petty grievances
and false promises, the recriminations and worn-out dogmas, that for far too
long have strangled our politics.

We remain a young nation, but in the
words of Scripture, the time has come to set aside childish things. The time has
come to reaffirm our enduring spirit; to choose our better history; to carry
forward that precious gift, that noble idea, passed on from generation to
generation: the God-given promise that all are equal, all are free, and all
deserve a chance to pursue their full measure of happiness.

In
reaffirming the greatness of our nation, we understand that greatness is never a
given. It must be earned. Our journey has never been one of shortcuts or
settling for less. It has not been the path for the fainthearted — for those
who prefer leisure over work, or seek only the pleasures of riches and fame.
Rather, it has been the risk-takers, the doers, the makers of things — some
celebrated, but more often men and women obscure in their labor — who have
carried us up the long, rugged path toward prosperity and freedom.

For
us, they packed up their few worldly possessions and traveled across oceans in
search of a new life.

For us, they toiled in sweatshops and settled the
West; endured the lash of the whip and plowed the hard earth.

For us,
they fought and died, in places like Concord and Gettysburg; Normandy and Khe
Sahn.

Time and again, these men and women struggled and sacrificed and
worked till their hands were raw so that we might live a better life. They saw
America as bigger than the sum of our individual ambitions; greater than all the
differences of birth or wealth or faction.

This is the journey we
continue today. We remain the most prosperous, powerful nation on Earth. Our
workers are no less productive than when this crisis began. Our minds are no
less inventive, our goods and services no less needed than they were last week
or last month or last year. Our capacity remains undiminished. But our time of
standing pat, of protecting narrow interests and putting off unpleasant
decisions — that time has surely passed. Starting today, we must pick ourselves
up, dust ourselves off, and begin again the work of remaking America.

For
everywhere we look, there is work to be done. The state of the economy calls for
action, bold and swift, and we will act — not only to create new jobs, but to
lay a new foundation for growth. We will build the roads and bridges, the
electric grids and digital lines that feed our commerce and bind us together. We
will restore science to its rightful place, and wield technology’s wonders to
raise health care’s quality and lower its cost. We will harness the sun and the
winds and the soil to fuel our cars and run our factories. And we will transform
our schools and colleges and universities to meet the demands of a new age. All
this we can do. And all this we will do.

Now, there are some who question
the scale of our ambitions — who suggest that our system cannot tolerate too
many big plans. Their memories are short. For they have forgotten what this
country has already done; what free men and women can achieve when imagination
is joined to common purpose, and necessity to courage.

What the cynics
fail to understand is that the ground has shifted beneath them — that the stale
political arguments that have consumed us for so long no longer apply. The
question we ask today is not whether our government is too big or too small, but
whether it works — whether it helps families find jobs at a decent wage, care
they can afford, a retirement that is dignified. Where the answer is yes, we
intend to move forward. Where the answer is no, programs will end. And those of
us who manage the public’s dollars will be held to account — to spend wisely,
reform bad habits, and do our business in the light of day — because only then
can we restore the vital trust between a people and their government.

Nor
is the question before us whether the market is a force for good or ill. Its
power to generate wealth and expand freedom is unmatched, but this crisis has
reminded us that without a watchful eye, the market can spin out of control —
and that a nation cannot prosper long when it favors only the prosperous. The
success of our economy has always depended not just on the size of our gross
domestic product, but on the reach of our prosperity; on our ability to extend
opportunity to every willing heart — not out of charity, but because it is the
surest route to our common good.

As for our common defense, we reject as
false the choice between our safety and our ideals. Our Founding Fathers, faced
with perils we can scarcely imagine, drafted a charter to assure the rule of law
and the rights of man, a charter expanded by the blood of generations. Those
ideals still light the world, and we will not give them up for expedience’s
sake. And so to all other peoples and governments who are watching today, from
the grandest capitals to the small village where my father was born: Know that
America is a friend of each nation and every man, woman and child who seeks a
future of peace and dignity, and that we are ready to lead once
more.

Recall that earlier generations faced down fascism and communism
not just with missiles and tanks, but with sturdy alliances and enduring
convictions. They understood that our power alone cannot protect us, nor does it
entitle us to do as we please. Instead, they knew that our power grows through
its prudent use; our security emanates from the justness of our cause, the force
of our example, the tempering qualities of humility and restraint.

We are
the keepers of this legacy. Guided by these principles once more, we can meet
those new threats that demand even greater effort — even greater cooperation
and understanding between nations. We will begin to responsibly leave Iraq to
its people, and forge a hard-earned peace in Afghanistan. With old friends and
former foes, we will work tirelessly to lessen the nuclear threat, and roll back
the specter of a warming planet. We will not apologize for our way of life, nor
will we waver in its defense, and for those who seek to advance their aims by
inducing terror and slaughtering innocents, we say to you now that our spirit is
stronger and cannot be broken; you cannot outlast us, and we will defeat
you.

For we know that our patchwork heritage is a strength, not a
weakness. We are a nation of Christians and Muslims, Jews and Hindus — and
nonbelievers. We are shaped by every language and culture, drawn from every end
of this Earth; and because we have tasted the bitter swill of civil war and
segregation, and emerged from that dark chapter stronger and more united, we
cannot help but believe that the old hatreds shall someday pass; that the lines
of tribe shall soon dissolve; that as the world grows smaller, our common
humanity shall reveal itself; and that America must play its role in ushering in
a new era of peace.

To the Muslim world, we seek a new way forward, based
on mutual interest and mutual respect. To those leaders around the globe who
seek to sow conflict, or blame their society’s ills on the West: Know that your
people will judge you on what you can build, not what you destroy. To those who
cling to power through corruption and deceit and the silencing of dissent, know
that you are on the wrong side of history; but that we will extend a hand if you
are willing to unclench your fist.

To the people of poor nations, we
pledge to work alongside you to make your farms flourish and let clean waters
flow; to nourish starved bodies and feed hungry minds. And to those nations like
ours that enjoy relative plenty, we say we can no longer afford indifference to
suffering outside our borders; nor can we consume the world’s resources without
regard to effect. For the world has changed, and we must change with
it.

As we consider the road that unfolds before us, we remember with
humble gratitude those brave Americans who, at this very hour, patrol far-off
deserts and distant mountains. They have something to tell us today, just as the
fallen heroes who lie in Arlington whisper through the ages. We honor them not
only because they are guardians of our liberty, but because they embody the
spirit of service; a willingness to find meaning in something greater than
themselves. And yet, at this moment — a moment that will define a generation —
it is precisely this spirit that must inhabit us all.

For as much as
government can do and must do, it is ultimately the faith and determination of
the American people upon which this nation relies. It is the kindness to take in
a stranger when the levees break, the selflessness of workers who would rather
cut their hours than see a friend lose their job which sees us through our
darkest hours. It is the firefighter’s courage to storm a stairway filled with
smoke, but also a parent’s willingness to nurture a child, that finally decides
our fate.

Our challenges may be new. The instruments with which we meet
them may be new. But those values upon which our success depends — hard work
and honesty, courage and fair play, tolerance and curiosity, loyalty and
patriotism — these things are old. These things are true. They have been the
quiet force of progress throughout our history. What is demanded then is a
return to these truths. What is required of us now is a new era of
responsibility — a recognition, on the part of every American, that we have
duties to ourselves, our nation and the world; duties that we do not grudgingly
accept but rather seize gladly, firm in the knowledge that there is nothing so
satisfying to the spirit, so defining of our character, than giving our all to a
difficult task.

This is the price and the promise of
citizenship.

This is the source of our confidence — the knowledge that
God calls on us to shape an uncertain destiny.

This is the meaning of our
liberty and our creed — why men and women and children of every race and every
faith can join in celebration across this magnificent Mall, and why a man whose
father less than 60 years ago might not have been served at a local restaurant
can now stand before you to take a most sacred oath.

So let us mark this
day with remembrance, of who we are and how far we have traveled. In the year of
America’s birth, in the coldest of months, a small band of patriots huddled by
dying campfires on the shores of an icy river. The capital was abandoned. The
enemy was advancing. The snow was stained with blood. At a moment when the
outcome of our revolution was most in doubt, the father of our nation ordered
these words be read to the people:

“Let it be told to the future world
… that in the depth of winter, when nothing but hope and virtue could
survive… that the city and the country, alarmed at one common danger, came
forth to meet [it].”

America. In the face of our common dangers, in this
winter of our hardship, let us remember these timeless words. With hope and
virtue, let us brave once more the icy currents, and endure what storms may
come. Let it be said by our children’s children that when we were tested, we
refused to let this journey end, that we did not turn back, nor did we falter;
and with eyes fixed on the horizon and God’s grace upon us, we carried forth
that great gift of freedom and delivered it safely to future
generations.

God bless America,

Obama