عقل سر

 باده   عقل  پخت  او  از برِ  نوش  ما

مست  به  حق ا گر شوریده  هوش ما

داشت اوکرم را پیش کشِ خوان به ما

لایق  آن نه  بودیم  ریخت  زدوش  ما

زآن  رنگ   نیستی شد  به  رخ  آدمی

هر قدم  خطا رفت   ا ز  رهِ  کوش  ما

گول زدیم خویشرا بآنچه که چشم دید

د یگر هوش   بیرون  نشد  زپوش  ما

سر نخی که گم گشت در یک کلاف سر

سنجش هم  رفت از  توان و توش ما

نا جوییده  درخود جسته ز سوی غیر

بی نصیب   مانده  در گیر به  لوش ما

خود  نخواستیم  آسایش  جان  به تن

عذر  نآید   در لب  ز خبط   روش  ما

خوش سعادتی هم شدمهو بنا صبور

به ا ندک غم محشربنموده جوش ما

خط نخوانده بر دانستن خوی خویش

بر نرفته ذهن زمین خورده قوش ما

گر  بیا ید  حکیمی   به  چنین  سری

وای !  کو  دَرد  دهن تا به  گوش  ما

۹ـ۲۰ـ۲۰۰۵ع.ر. میاخیل