غزل

سترګي پښتني دي در کتای نسم
ګراني ستا محل ته نور درتلای نسم
دهر او زمان اوس هم ظلمونه کړي
نوم دي د چا مخ ته اخیستای نسم
نور به د زړه راز په شیر کښي نه وایو
ستا دا ښکلی شیر به بیا لوستای نسم
کله به د دې وطن نه کډی کړو
ځه چې ځو نور دلته اوسیدای نسم