پسرلی

ناست وم په کور کی تنها
سړه دواورې شپه وه
را ته پراته وه
قلمونه
له هر رنګه ځخه
پر یوه لوی کاغذه
جوړ می کړو
سره شنه ګلان
زما په زړه کی لاهغسی
دخزان باد روان وو
چی کړولم یی زه
چی ځورولم یی زه
خو دغه کار
دې تنهایي کړو په ما
ګنې هیڅ کله
دکاغذه په ګلو
پسر لئ نه را درومی

جنوبی پښتونخوا مسلم باغ