غزل

څومره که دژوند پرلاره ستړي یو
دومره به په مینه کی پیاوړي یو
 
نا څی دشباب وینه رګونو کی
پوه شه که سپین ږیري شو نومړي یو

وخت غیږته راغلئ تری به تاؤکړو لاس
بیابه ګوره خړو اوبو وړي یو

راشه له وبا دجنګه لری شو
څوبه له خپل کوره پوروړي یو

خپل دی یمه خپل می شه پدی خاطر
خپلی مور په غیږ کی رالوی کړي یو

ګوره عمری نن پردئ مه ګڼه
اه که سره بیل دبدن غړي یو