شهزاده د باد پر اس باندې را سپور شو
شهزاده، د سترګو رپ کې له زرګونو غرونو واوښت
شهزاده، لکه فاتح میدان ته راغی
+++
شهزاده فکر کې لاړو:
څو خړ پړ ژڼي راتاو دي د سرونو لو ګډ شوی
یو سور مخ له تنې بیل شي او د شنو سترګو باڼه یو بل کې ښخ شي
شیبه پس ځمکه لمده شي، هره خوا سرونه رغړي
+++
یو ناڅاپه لاس قلم شي او عَلم په پریوتو شي
شهزاده بریتو کې مسک شي
خو،
یوه پیغله توغ را واخلي – په یوه ناره ټپیان له ځمکې جګ کړي
هره خوا لکه زخمي زمریان حملې کړي
له ګوګله زړونه باسي، پرې منګولې خپلې سرې کړي
+++
شهزاده، له قهره شین دی
هره خوا یې د نیکونو هدیره ده
هر قدم کې څو تنې وینو کې لامبي
هر یو ګام کې د مرګونو ننداره ده
+++
شهزاده میدان ته راغی
د کسات جذبې نیولی دی لړزیږي
غواړي، سپینه توره سره ځان سره یوسي
د نیکه د قبر سر باندې یې کیږدي
په غرور ورته ووایي:
انتقام مې درته واخیست
هغه خلک چې یې تاسو وی وژلي
له هغو خلکو سلام مې درته واخیست
++
خو شهزاده، چې ځان ته پام شو
هره خوا ورته خولې وازې د مرګو وې
یو ناڅاپه ی توره ولویده له لاسه
د خپل تور اس په لټون شو
اس د اور لمبو کې ګیر دی، بایلولی یې دی وس د جګیدلو
++
شهزاده، زبون وهل شوی، په تتلۍ ژبه ورو- ورو ځان سره وایي:
څوک چې غواړي دا ملت په وینو سور کړي
نور به څه کړي؟ ژوند به ځانته په تنور کړي
محمد نعمان دوست،جلال اباد
د وږي ۲۷مه،۱۳۹۱