غزل

لاس به پۀ ځان باندې دي بر نۀ وي
ځکه پۀ ما چې ستا باور نۀ وي

بې دَ پنجرې نه به محفوظ شي چرته
هغه مرغۍ چې ئې وزر نۀ وي

کور ورته هېڅ څوک هم ويلے نۀ شي
پۀ کوم يو کور باندې چې ور نۀ وي

ستا چې خورې دې دَ ظلمونو تيارې
څوک وئ چې شپې پسې سحر نۀ وي

چې دَ اخلاق دَ دائرې بهر شي
بيا پۀ خبرو کښې اثر نۀ وي

طمعَ ئې هسې ماله خوند راکوي
ښۀ يم خبر ګل دَ انځر نۀ وي

يار به تپوس له ئې راغلے ؤ خو
حال دَ تواب نۀ به خبر نۀ وي