کور / شعر / غزل

غزل

قرار اندړ


 


 


 


سپینه توره ولوېده له لاسه ، قلم پاتې و
ماتو حوصلو ته مو بس دغه اړم پاتې و


رسم د ژړا مو شو ترسره، پرده وشوله
خدای خبره چې څنګه مو په سترګو کې نم پاتې و


دلته مو په لیکه کې د غیرو ځری و لیدل
دلته په دې غړي کې لا نېښ د لړم پاتې و


چا ته په سجده نه و، او چاته په رکوع نه و
سر د پښتانه په وقار دروند و، چې خم پاتې و


دا سي سړي کله موږ بې کسو ته را پاتې ول
خدایزده چې د وخت له تېغه څنګه خرم پاتې و


کله مو غلیم په مونږه مخامخ ګذار کړی
تل مو په لستوڼي کې د مار په رقم پاتې و


نه چې په اواره کې درک د پښتانه نه و
خدای که به د غرونو په سرونو کې هم پاتې و


اور یې دلته بل و، نشه نورو خلکو یو وړله
زړه مې لوغړن لکه د چرسو چلم پاتې و


تېره شپه خو ستاسې محقق داسې خړ مخی شو
دا سي برېښېده لکه ورا نه چې ډم پاتې و


لاړلو ملا، کونه یې و ویسته، او ورک شولو
دلته یې له غولو سره خلک په غم پاتې و


بس یې کړه قراره، په خندا به یې را واړوو
ګوره، که خندا ته مو په زړونو کې دم پاتې و