غزل

ټول ياران دي را نه تللي او زه پاته يم

څو ولاړ دي د غم څلي او زه پاته يم

اشنا د برخو وېش په څو بللو کړی

يو څو دغه نابللي او زه پاته يم

خدايه! يوه پوښتنه زه هم اوس له تا لرم

څنګه ټول زړونه پييلي او زه پاته يم

د جانان ځور مي دې اوښکو ته زنځير ده

غم د ده ده بل ژړلي او زه پاته يم

د خدای په لوی عالم کي دا عجبه چاره

چي دا ټول دي غم وهلي او زه پاته يم

نسيمه پورته و ديدن لره سپوږمۍ ته

هم سپاره تللي هم پلي او زه پاته يم٠