غزل

خلک نه غواړي چي ښکلي پرېشان سي
بس له ورايه ور ته وګوري، روان سي

دا چي هره ورځ ورکېږي دلته زړونه
هسي نه چي ټول پر تا باندي تاوان سي

زړه مي ستا ډېرو بېرو داسي نرى کړ
چي رقيب شړې نو هم زما ارمان سي

تا که و خندل هغه وخت به پسرلى سي
ما که و ژړل هغه دم به باران سي

د دروېش خاورين وجود به هم سره زر سي
که دي شونډو ته نژدې لکه پېزوان سي