غزل

يار ځکه د شونډو د شکرو ماته ست کوي

مال چي ورکوي د خداي په لار کي برکت کوي

کاڼي ته چي لاس کړم نو دپاسه دا اواز راسي

څله يې دخداي له ذکره باسې عبادت کوي

زړه که ورسپارې نو بېرته روغ په ګوتو نه درځي

ښکلي هميشه په امانت کي خيانت کوي

چا توره اخستې ده په دې دنيا خپل حق غواړي

څوک ودې ته ناست دي چي حساب به په قيامت کوي

زه د شک په سترګه د لستوڼي مار ته وګورم

دوى وايي دروېش خو د دوستانو هم نفرت کوي