کور / شعر / یو شعر دوه شاعران

یو شعر دوه شاعران

ما چې چاڼ دا ټول جهان کړ پیدا نشوې
په ژړا مې لوند ګریوان کړ پیدا نشوې

له مودو مودو دې تږی د دیدن یم
ځان مې ښه ستړې ستومان کړپیدا نشوې

لټولې مې یې ډیر بیګاه په ستورو
ناقرار مې ټول آسمان کړ پیدا نشوې

د تقدیر کاتب په لټه ګرځیدمه
چې تر لاسه مې فرمان کړ پیدا نشوې

جبارخیل، طاهري دواړه مې ګواه دي
ځان مې ډیر درته پریشان کړپیدانشوې