کور / شعر / غزلونه

غزلونه

څومره ډېر مې خپل جانان راباندې ګران دی
لکه ځان لکه ایمان راباندې ګــــران دی

لکه خپلــه خوږه ژبــــه راتـــه ګرانه
لکه ګران افغانســتان رابـاندې ګـــران دی

زه یـو تږی لاروی یمـــه دمـــینې
درڼـــو اوبــو په شان راباندې ګران دی

ماشومــتوب دی،هوسېږم یې ځــــلا ته
لکه ســتوری داسمان راباندې ګــران دی

دوی حـیران دي چې په تا ولې مـــین یم
داخو ځکه چې انسان رابــاندې ګــران دی

۲۴ /۴ /۱۳۸۳ څارندوی مېنه، کابل


غزل

څومره ډېر مې خپل جانان راباندې ګران دی
لکه ځان لکه ایمان راباندې ګــــران دی

لکه خپلــه خوږه ژبــــه راتـــه ګرانه
لکه ګران افغانســتان رابـاندې ګـــران دی

زه یـو تږی لاروی یمـــه دمـــینې
درڼـــو اوبــو په شان راباندې ګران دی

ماشومــتوب دی،هوسېږم یې ځــــلا ته
لکه ســتوری داسمان راباندې ګــران دی

دوی حـیران دي چې په تا ولې مـــین یم
داخو ځکه چې انسان رابــاندې ګــران دی