غزل

چې زخمونه اوريدله له اسمانه يوه شپه
ته ويده وي او زه ويښه وم جانانه يوه شپه

په مينه کې همدومره حيا پاله پښتنه وم
نه مې ستورې په راز پوه شوه او نه ګرانه يوه شپه

دا ستورې ټول پيکه وه پاس پر عرش ړنا خوره وه
خداى ايستلې په قدرت وه له زمانه يوه شپه

دې خپلو تړمو اوښکو ته په دې يمه حيرانه
چې يې لار غلطه نه کړه تر ګرېوانه يوه شپه

په لمر پسې له کوره کوم ښاغلې چې وه تللې
سر پر سر څو ځلې ورک شوه له کاروانه يوه شپه

دې دښتې تنها نه ستا د لمن څوکي  نه دي وړي
دلته هم يوه کوچۍ وه سرګردانه يوه شپه